دبی یکی از شهرهای امارات متحد عربی است که در سواحل خلیج فارس واقع شده است. این شهر با ابوظبی از جنوب، با شارجه از شمال و با عمان از جنوب شرقی هم مرز می باشد. دبی در جنوب کشور ایران قرار گرفته و بزرگترین شهر امارات است. مساحت این شهر 4110 کیلومتر مربع بوده و درست در صحرای عرب قرار دارد. این صحرای شنی به سمت رشته کوه های حجر غربی که در کنار مرز دبی با عمان و حتا واقع شده است، راه دارد. شهر دبی هیچ رودخانه یا آبادی طبیعی ندارد ولی یک خلیج طبیعی کوچک به نام خور دبی دارد که به اندازه کافی عمیق است که کشتی های بزرگ بتوانند از آن عبور کنند. خور دبی از شمال غربی به جنوب شرقی کشیده شده است و این شهر را به دو قسمت دیرا و بر دبی تقسیم می کند. سه پل از روی خور و یک تونل به نام نفق الشندقه که از زیر آب می گذرد این دو قسمت را به هم مربوط می کنند. قسمت دیرا توسط شهر امیر نشین شارجه در شرق و شهر اَل عوير در جنوب احاطه شده است و فرودگاه بین المللی دبی نیز در جنوب این قسمت قرار دارد، درحالیکه پالم دیرا در قسمت شمالی دیرا و خلیج فارس واقع شده است. همچنین بندر راشید، جبل علی، برج العرب، پالم جمیرا و مناطق تجای مانند بیزینس بی در قسمت غربی خور یعنی بر دبی هستند. جاده شیخ زاید با آسمان خراش های مجللش نیز در این قسمت است. بر دبی قسمت جدید دبی بوده و از آنجاییکه مسولین در نظر دارند که آن را به شهری مدرن تبدیل کنند، به سرعت در حال پیشرفت می باشد. دبی دومین شهر گران منطقه و بیستمین شهر گران دنیاست.

جمعیت

بر اساس آماری که در بیست و نهم ژانویه سال 2016 به دست آمده، جمعیت شهر دبی بالغ بر دو میلیون و پانصد و سه هزار نفر می باشد.

آب و هوا

دبی آب و هوای گرم کویری دارد. در تابستان ها شهر دبی بسیار گرم، بادی و شرجی است. در گرمترین ماه سال یعنی ماه آگوست، میانگین بیشترین دما در حدود 41 درجه سانتیگراد و کمترین درجه دما در شب ها 30 درجه سانتیگراد می باشد. اغلب روزها در طول سال آفتابی هستند. زمستان ها نیز گرم بوده و میانگین بیشترین دما در ماه ژانویه که سردترین ماه سال است، 24 درجه سانتیگراد و کمترین درجه دما در طول شب 14 درجه سانتیگراد می باشد. میانگین بارش نیز که در چند دهه اخیر کاهش داشته 94.3 میلی متر در هر سال است. تحمل هوا در تابستان های دبی به علت رطوبت زیاد، برای بسیاری سخت بوده و همچنین بالاترین دمای ثبت شده در این شهر 52.1 درجه سانتیگراد، در ماه ژوئیه سال 2002 می باشد.

تاریخچه

دبی تا قبل از سال ۱۸۳۳ میلادی دهکده ای از توابع مشایخ ابوظبی بود، در سال 1833 هشتصد نفر از قبیله بنی یاس به رهبری خانواده مکتوم در دهانه خور سکنی گزیدند. خور بندری طبیعی بود و دبی به سرعت مرکز ماهی گیری، صید مروارید و تجارت دریایی شد.

با شروع قرن بیستم دبی به بندری موفق تبدیل گشت. سوق که واژه عربی بازار می باشد در سمت دیرای خور بزرگترین بازار با 350 مغازه و جمعیت ثابتی از بازدیدکنندگان و بازرگانان بود. در دهه 1930 جمعیت دبی چیزی در حدود بیست هزار نفر بود که یک چهارم آن را مهاجران تشکیل می دادند.

در دهه 1950 با شروع جمع شدن گل و لای در خور که شاید نتیجه اش بالا رفتن تعداد کشتی های بود که از آن استفاده می کردند، حاکم مرحوم دبی شیخ راشد بن سعید آل مکتوم را بر آن داشت تا تصمیم به لایه روبی این مسیر آبی گیرد. این تصمیم پرژه ای جاه طلبانه، هزینه بر و غیر عملی بود، ولی این حرکت منجر به افزایش حجم حمل و نقل به دبی شد و درنهایت باعث تقویت موقعیت دبی به عنوان قطبی برای صادرات مجدد و تجارت بیشتر گردید.

هنگامیکه در سال 1966 نفت کشف شد، شیخ راشد درآمدهای نفتی را برای توسعه زیر ساخت دبی استفاده کرد. مدارس، بیمارستان ها، جاده ها، یک شبکه مخابراتی پیشرفته و موارد بسیار دیگری ساخته شدند و دبی با سرعتی دیوانه وار رشد کرد. یک بندر و یک ترمینال جدید در فرودگاه بین المللی دبی نیز ساخته شد و یک باند فرود هم که می تواند هر نوع هواپیما را در خود جای دهد احداث گردید. بزرگترین بندر ساخت دست بشر هم در جِبل علی ساخته شد، و یک منطقه آزاد در اطراف این بندر بنا گشت.

پس از مدتی فرمول توسعه دبی برای همه آشکار شد، رهبری رویایی، زیرساخت باکیفیت، یک محیط مهاجر دوستانه، صفر درصد مالیات بر درآمد شخصی و شرکت ها و عوارض کم واردات از جمله این قاعده بودند. در نتیجه دبی به سرعت به یک قطب توریستی و تجاری در منطقه تبدل گشت که از مصر تا شبه قاره هند و از آفریقای جنوبی تا جاییکه امروزه آن را کشورهای مشترک المنافع می نامند، کشیده شده است.

از دهه 1960 شیخ زاید بن سلطان آل نهیان که سپس حاکم ابوظبی شد و شیخ راشد بن سعید آل مکتوم رویای ساخت فدراسیون امارات در منطقه را در سر می پروراندند. رویای آنان در سال 1971 زمانیکه ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، فجیره (در سال 1972)، راس الخیمه و ام القوین به یکدیگر پیوستند و امارات متحد عربی را ساختند به حقیقت پیوست.

تحت نظارت مرحوم شیخ زاید، اولین رئیس جمهور امارات متحد عربی، این کشور به یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا با سرانه تولید ناخالص داخلی سالانه بیش از هفده هزار دلار تبدیل شد.

در دهه 1980 و اوایل 1990 دبی تصمیمی استراتژیک برای ظهور به عنوان یک مقصد گردشگری بزرگ با کیفیت بین المللی گرفت و سرمایه گزاری ها در زیرساخت های گردشگری سخاوتمندانه در طول یک سال پرداخت شدند.

در سال‌های پایانی دههٔ ۲۰۰۰ میلادی به خاطر بحران های مالی گسترده در جهان، ساخت و ساز املاک در دبی به مدت سه سال با دشواری جدی روبه رو شد. هر چند دبی توانست بنا بر یک برنامه تدریجی و مداوم خود را بهبود بخشد. در سال ۲۰۱۲ دبی بیست و دومین شهر گران قیمت جهان و گران قیمت ترین شهر خاورمیانه معرفی شد.

امروزه دبی به عنوان یک شهر جهانی و بازرگانی موفق و مهم در منطقه جای خود را پیدا کرده است. اگرچه اقتصاد دبی با صنعت نفت رشد کرد اما بیشتر درآمد دبی از منطقه آزاد جبل علی، فروش ملک به شهروندان خارجی در مناطق آزاد، اعطای اقامت، صدور دوباره کالا، ترانزیت مسافر و کالا و همچنین قسمت بزرگی نیز از گردشگری و دیگر خدمات مالی و بازرگانی تأمین می شود. دبی مدتهاست که توجه جهانیان را از راه ساخت و سازهای بزرگ و همینطور رویدادهای تفریحی و ورزشی هیجان انگیز به خود جلب کرده است. یکی از این موارد هتل زیبای برج العرب است که در نوار ساحلی جمیرا خودنمایی می کند و تنها هتل هفت ستاره جهان می باشد.